całkowite zaćmienie serca

(wieczór, słychać narastające kroki po drewnianych schodach;
pan Venerdi zrywa się z łóżka i nerwowo
szuka choć skrawka papieru) zostało mi jeszcze trochę miejsca więc piszę
mam tylko to na swoją obronę

wiem
jestem winny
nieważne co mi zarzucacie –
myślą mową uczynkiem i zaniedbaniem
byłem jestem może będę

podsłuchiwałem rozmowy
czytałem cudze pamiętniki
a wszystkie były tak podobne do siebie

(natarczywe pukanie do drzwi)
a więc znaleźli mnie
a więc przyszli i po mnie...

[w tym miejscu rękopis Emportante się urywa]