między pustką a nonsensem

zbyt wiele
upuściłem oddechów
między pustką a nonsensem
w nadziei
że z podrzuconej monety
nic nie wypadnie

a jest mnie coraz mniej –
rozpadam się
nieuleczalnie chory
na poezję

więc rozpaczliwie
i niebezpiecznie jak linie
prowadzące na koniec kartki

rozpisuję siebie
oddech po oddechu
na ramiona nieznajomych kobiet
bezpowrotnie mijanych na ulicy

lecz wszystko to na nic
bo wciąż zbyt wiele mam luster
a zbyt mało mam twarzy

[17 stycznia 2009 r.]